We went there and stayed for a few days for Tito Nonoy's wedding. Peste, abay ako so napa-gown ako ng wala sa oras. :l Eto lang, I HATE MAKE-UP! Allergic talaga ako sa make-up...or maybe that's what I think. Haha! Basta, never ako naging comfortable sa mga blush-on at eye-shadow. Nakakamot ko muka ko eh, so naghahalo-halo na lahat. Hehe. :) Tapos nakakaiyak pa yung amoy nung spraynet shiyet. O_o Mabango pero yung hindi ko gustong bango. Haha! Tapos yung high-heels pa, pagtanggal ko nung paa ko, wow, maga. Haha! Never na talaga ako natuto maglakad with high-heels. Forever na yata akong magfflats. :l Poor me. Haha! Basta, I hate those stuff. Lalo na yung make-up. Nagmumuka akong Uncle Fester sa make-up. Pano kaya pag prom na eh no. Sorry ka-date. Wala pa sa kalahati ng gabi, lusaw na muka ko. Haha.
So yun, we stayed at the Ocampo ancestral house where my mom and her siblings all grew up and mhan did I experience a lot! Haha! Mahirap sa probinsya, pero masaya! Haha. Mahirap kasi helloooo, total detachment from gadgets kasi walang internet (which means NO YM!:o), walang TV, thank God nalang for cellphone and mp3. Mahirap kasi jurassic and lugar at ang washroom (lalo na kung maselan ka sa washroom). Mahirap kasi wala kang maintindihan kasi they speak a different dialect. It's not at all easy to adapt to your surroundings even if you are only to stay for a few days. It's hard to detach yourself from gadgets when you've relied your total entertainment on it. I swear, mahirap talaga, pero masaya! Haha! Masaya kasi you're experiencing something out of the ordinary and masaya kasi I got to see my long lost relatives again. Haha! Ang cute ng pinsan kong bata, si Carlo. Kasi we were eating at McDo, eh Ate Malou ordered a Sundae for herself. Eh Carlo was having a tantrum since he wanted the Sundae. Eh si Ate Malou napikon so sabi niya:
AM: Sige, mamili ka! Yung Sundae o uuwi na kami ng Manila mamaya?
Carlo: Eh! Sige na nga...sayo na.
Aww! Ayaw nya talaga kami umuwi ng Manila. Kaya nung umalis talaga kami kagabi, grabe, awang awa ako sa kanya kasi he was crying his eyes out. :l Pero well, we had to leave. Ganun din naman daw ako nung bata ako eh. Hehe!
I also saw Albay by the way. Wala ka nang green na makikita dun. Tapos yung ibang bahay dun, kalahati nalang yung kita kasi yung kalahati, nalubog na sa putik. The rice fields are gone and so are the palaisdaans. Wala talaga, ruins talaga tapos lahat pa ng puno kalbo so go figure. :l Sobrang nakakalungkot yung itsura. :( I wanted to take pictures of the ruins pero medyo nahiya narin ako. :l Cameras are supposed to take pictures of happy memories eh yun, nakakahiya lang talaga picturean. Haha! Ano ba, nawalan na sila't lahat-lahat sabay pipicturean mo pa yung kawalan nila at ilalagay mo sa deviantart. Haha! :l Oh well, at least the Mayon's still there! Haha! Benta kasi yung isa kong pinsan, taga-Albay siya. Eh he was staying in Manila during the typhoon. Nasa eastwood pa pala siya nung oras na yung pamilya niya tumatakbo na papunta ng bundok para hindi malunod sa putik. :l Okay! Haha! Saya niya dito eh. Haha! Thank God na nga lang at wala sa pamilya namin ang nadamay ng bagyo. :)
So yun. I'm back balakubak. Hello YM, hello multiply, hello friendster, hello SCHOOL WORK and hello IP. Tapos na ang masasayang araw so back to work. :))